چرا انقدر دوست داشتن ترسناک شده؟
همه ازهم می‌ترسیم.از اینکه مبادا همین اعتماد و دوست داشتنه دو فردای دیگه بشه زخم قلبمون.میترسیم به یکی بگیم  رفیق واسه اینکه طاقت نداریم ببینیم خنجری که از پشت خوردیم توی دست همون آدم بوده‌.تا میایم به یکی بگیم دوستت دارم فکر اینکه نکنه بعد فهمیدنش بره و تنهامون بذاره بغض میشه توی گلمون و لرز میندازه تو صدامون.شنیدن دوستت دارم دلهره میندازه به جونمون. جنگ سختی واسه باور کردنش تو سرمون به پا میشه و از ترس دروغ بودن و بعدا سوژه ی سو استفاده و خندیدن طرف به سادگیمون شدن همیشه دو به شک میمونیم.اونقدر که گاهی فرار رو به قرار ترجیح میدیم و ناپدید میشیم تا در امان بمونیم از ضربه هایی که ممکنه بخوریم.
نمیدونم این ترس به دست چه کسایی چه موقعی و چطور توی دلامون ریشه کرد.هر کی هم بترسه حق داره‌.کم نامردی ندیدیم خب...
اما میدونم این رسمش  نیست.محبت و دوست داشتن آدما خیلی با ارزش تر از اونیه که بخوایم پشت نقاب سیاه ترس قایمش کنیم.حتی اگه فکر میکنی در آینده این دوست داشتن برات گرون تموم میشه بهتر از اونیه که با خودت بگی من اون زمان میتونستم آدم خوبی باشم و نبودم.حتی اگه تا حالا اون آدمی بودی که دل بقیه رو رنجونده از الان دست بکش از نامهربونی. جرأت جدایی از این ترس رو به آدما برگردون.بذار از دوست داشتن و دوست داشته شدن نترسن.هر کار کوچیکی که بتونه یکم سایه ترس رو از سر محبت برداره یه قدم بزرگ واسه نزدیک شدن به اون دنیای قشنگ پر از عشق و دوستیه که همه آرزوشو داریم.دنیامون یه زمانی خاکستری شده بود.هر چقدر رو به جلو میریم داره به سیاهی نزدیک و نزدیک تر میشه.کاش یه کاری کنیم رنگ و لعاب برگرده به زندگیامون.کاش یکم باهم مهربون تر باشیم.فقط یکم...

#دختر_پائیزی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: